ഞാന് എപ്പോഴും
എഴുതികൊണ്ടിരുന്നത്
പ്രണയത്തെക്കുറിച്ചായിരുന്നു
കുടഞ്ഞെറിഞ്ഞാലും
പൂച്ചക്കുട്ടിയെ പോലെ
നാലുകാലില് വന്നു വീഴുന്ന
നിന്റെ പ്രണയം
വീണ്ടും ദേഹത്തു
വന്നുരുമ്മി കാതരമായി
എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക്
ഉറ്റു നോക്കിയിരുന്ന
ഗ്രീഷ്മത്തിലും ശിശിരത്തിലും
മാറ്റമില്ലാതെ തുടരുന്ന
നിന്റെ അതേ പ്രണയം
എന്റെ അക്ഷരങ്ങളില് നിറയെ
നിന്റെ ആത്മാവാണ്
കൂടു കൂട്ടിയിരുന്നത്
ഓരോ പ്രഭാതത്തിലും
നീയെനിക്കേകുന്നത്
ഓരോ വിസ്മയകാഴ്ചകളാണ്
ചിലപ്പോള് എന്നെക്കുറിച്ചുള്ള
ആര്ദ്രമായ ഒരു കവിത
അല്ലെങ്കില് എന്റെ കവിതകളുടെ
ഒരു ആംഗലേയ പരിഭാഷ
അതുമല്ലെങ്കില് പ്രണയ കൊടുങ്കാറ്റിന്റെ
വേരുകളാഴ്ന്ന ഒരു കുറിമാനം
നിനക്കു വേണ്ടിയായിരുന്നു
ഒരുകാലത്ത് ഞാന് മരണത്തിന്റെ
പടിവാതിലില് നിന്നും തിരിച്ചു വന്നത്
അന്നെന്റെ ജാലകങ്ങളില് നിറയെ
ഏകാന്തത വലകള് നെയ്തിരുന്നു
ഹൃദയത്തില് ഇടിയും മിന്നലും
പകച്ചു നിന്നിരുന്നു
പെരുവഴിയില് വീണുപോയ
ജീവന്റെ നേര്ത്ത ഒരു തുടിപ്പ്
ഭൂമിയിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങിയ
തായ് വേരിന്റെ താളം
തെറ്റിയ ഒരു പിടച്ചില്
പ്രാണന്റെ അവസാനത്തെ ഒരില
തെരുവോരങ്ങളില് നിന്നും
പിടഞ്ഞമര്ന്നു കൊണ്ടിരുന്ന
എന്റെ നേര്ത്ത സ്പന്ദനങ്ങള്
വാരി പുണര്ന്നു
നെഞ്ചോട് ചേര്ത്ത്
ചെറുതീക്കണം ഊതിയൂതി
ജ്വലിപ്പിച്ചത് നീയായിരുന്നു
നിന്റെ പ്രണയമായിരുന്നു
എന്നിട്ടും നിന്നില് നിന്നും
കുതറിയൊഴുകാനാണ്
ഞാനാഗ്രഹിച്ചത്
ഞാനപ്പോഴും അങ്ങനെയായിരുന്നു
കടുത്ത വരള്ച്ചയിലും വറ്റാത്ത
ഒരു കാട്ടരുവിയാകാന് മോഹിച്ചു
ഒരു വേനലിനും വര്ഷത്തിനും
എന്നെ കുരുക്കിയിടാന്
കഴിയുമായിരുന്നില്ല