ഒരു കവിത ഇടവഴിയിലെവിടെയോ
പതുങ്ങി നില്പ്പുണ്ട്
തലേന്ന് രാത്രി നിലാവ്
പടര്ന്ന വഴികള് താണ്ടി
ഞാന് നടന്നു പോകുമ്പോഴും
ചെറിയൊരു പരിഭവം കണ്ണില്
നിറച്ച് അവിടെ തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു.
നെഞ്ചോട് ചേര്ത്ത് പുണര്ന്നാല്
മഞ്ഞു പോലെ നീ അലിയുമായിരുന്നു
പക്ഷേ ആ നേരത്ത് എനിക്കും
നിനക്കുമിടയില് ഒരു കടല്ദൂരം
ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു.
പുലര്ച്ചെ നേര്ത്ത വെട്ടത്തില്
ഞാന് ഇടവഴിയിലേക്ക്
ഉറ്റുനോക്കികൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്
നീ പടിക്കലോളം വന്ന്
എന്റെ കണ്ണുകളിലെ
ശൂന്യത കണ്ടു തിരികെ പോയി.
സായന്തനത്തില് അവന്റെ
പ്രണയാര്ദ്രമായ കണ്ണുകള്
കണ്ടപ്പോള് വീണ്ടും ഞാന്
ഒരു മിന്നല് പോലെ
നിന്നെയോര്ത്തെങ്കിലും
എനിക്കും നിനക്കുമിടയില്
പിന്നെയും ഒരു പെരുമഴക്കാലം
പെയ്തു കൊണ്ടേയിരുന്നു.
ഇപ്പോള് ഞാനെന്റെ വിരലുകള്
നിനക്കു നേരെ നീട്ടിയിരിക്കുന്നു
വേണമെങ്കില് നിനക്കതില്
നിന്റെ വിരലുകള് കോര്ക്കാം
അധരങ്ങള് മെല്ലെയമര്ത്തി
ചെറുതായൊന്നു ചുംബിക്കാം
പക്ഷേ കൈകളില് ചുവന്ന
പനിനീര് പൂക്കളുമേന്തി
നിനക്ക് മുമ്പില് മുട്ടുകുത്തി
നിന്നെ ഞാന് സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്ന്
ഞാന് പറയുമെന്ന് മാത്രം
നീ പ്രതീക്ഷിക്കരുത്.
നമുക്കിരുവര്ക്കുമിടയില്
ഇപ്പോഴും ചുട്ടു പൊള്ളിക്കുന്ന
ഒരു വേനല് കത്തിനില്ക്കുന്നുണ്ട്