രണ്ടു ദിവസമായി
ഒരു കവിതയുടെ വിത്തുകള്‍
ഹൃദയത്തില്‍ മുള പൊട്ടിയെങ്കിലും
ആവശ്യത്തിന് വെള്ളവും
വെളിച്ചവുമില്ലാതെ
പുറത്തേക്ക് മിഴി നീട്ടാന്‍
കഴിയാത്തവ
വീര്‍പ്പു മുട്ടുകയായിരുന്നു
ഒരു വേള
പൊരുന്നയിരിക്കുന്ന
വാക്കുകള്‍
പാകത്തിന് ചൂട് കിട്ടാതെ
കെട്ടു പോയേക്കുമോയെന്നു
ഞാന്‍ ഭയപ്പെട്ടു
പക്ഷെ ഇന്ന് പുലര്‍ച്ചെ
ഞാന്‍ കണ്ണു തുറന്നത്
നിന്‍റെ കവിതയിലേക്കാണ്.
എന്‍റെ മൂര്‍ച്ചയേറിയ
പ്രണയത്തിലേക്കും
കവിതകളിലേക്കും
നിന്നെ കൈപിടിച്ച്
കൊണ്ടുപോയ
നിന്‍റെ കവിത
ഒരു കവിതയില്‍ നിന്നും
മറു കവിതയ്ക്കുള്ള
അക്ഷരങ്ങളും
വാക്കുകളും
ചെത്തി കൂര്‍പ്പിക്കുമ്പോള്‍
നീയാഗ്രഹിക്കുന്നതു പോലെ
ഇനിയും നമുക്കൊരുമിച്ചു
തിരിച്ചു നടക്കാന്‍ കഴിയുമോ
എന്നറിയില്ലെങ്കിലും
ഒന്നു മാത്രം ഞാന്‍
തിരിച്ചറിയുന്നു
കാലമെത്ര കഴിഞ്ഞാലും
തിരയും തീരവും പോലെ
ആര്‍ത്തിയോടെ നമ്മളിങ്ങനെ
പ്രണയിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കും
ഒരിക്കലും പരസ്പരം സ്വന്തമാകാനും
സ്വന്തമാക്കാനും കഴിയാതെ.
