ഞാനവനോട് പറഞ്ഞു
സ്നേഹം ഒരിക്കലും
ഒന്നും നിരാകരിക്കുന്നില്ല
കൈകളിലെ പൊടിമണല്
ചെറുതായി ഊതി പറപ്പിച്ചു
തിരകള്ക്കു മീതെ നിന്നും
കണ്ണുകള് അടര്ത്തി
അവന് എനിക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു
നീയിനി സ്നേഹത്തെ
കവിതകളില് നിന്നും
അകറ്റി നിര്ത്തുക
പ്രണയത്തെ പടിക്കു പുറത്താക്കൂ
എന്നിട്ട് നീയൊരു
അപഥസഞ്ചാരിണിയാകൂ
കവിതകളുടെ വേറിട്ട
വഴികളിലൂടെ കയറിയിറങ്ങുന്ന
ഒരു അപഥസഞ്ചാരിണി
ഭരണസിരാ കേന്ദ്രങ്ങളുടെ
ഇടനാഴികകളിലൂടെ
ചുവന്ന തെരുവുകളിലൂടെ
കുട്ടികളുടെ കരച്ചിലുകള്
ഒടുങ്ങാത്ത വീഥികളിലൂടെ
നീയിനി നടക്കുക.
അല്ലെങ്കില് പൊങ്ങച്ചക്കാരായ
സ്ത്രീകളെ പോലെ
പാവയ്ക്ക വട്ടത്തില്
അരിയുന്നതിനെക്കുറിച്ചും
വെണ്ടയ്ക്കാ വിരലുകളില്
നഖങ്ങള് നീട്ടി
വളര്ത്തുന്നതിനെക്കുറിച്ചും
ചുണ്ടുകളില് ചായം
പുരട്ടുന്നതിനെക്കുറിച്ചും
അതുമല്ലെങ്കില്
കുട്ടികളുടെ ട്യൂഷന് ടീച്ചറുടെ
പിന്നാമ്പുറം
മുഴുവന് തുറന്നു കാണിക്കുന്ന
വേഷങ്ങളെക്കുറിച്ചും
കവിതകളെഴുതുക.
നിന്റെ അധരങ്ങള്
എന്റെ അധരങ്ങളില്
അമരുമ്പോള്
ഏഴു കടലാഴങ്ങളുടെ
തണുപ്പില് ഞാന് വീണുപോകുന്ന
കാഴ്ചകള് നീയിനി എഴുതരുത്.
അതെനിക്ക് മാത്രം ഹൃദയംകൊണ്ടു
വായിക്കാനുള്ള അക്ഷരങ്ങളാകട്ടെ.
നിന്റെ കവിതകള്ക്ക്
കാത്തിരിക്കുന്നവര്ക്കായി
നീയൊരു അപഥസഞ്ചാരിണിയാകൂ
എന്നിലേക്ക് നടന്ന്
നടന്നു തളര്ന്നു പോകുന്ന
എന്റെ മാത്രം അപഥസഞ്ചാരിണി