പൂവും കായും തിരിച്ചറിയാത്ത
കാലമായിരുന്നത്
നീ നട്ട ചെടികള്‍ പിഴുതെടുത്ത്
അതിനു വേരുകള്‍ മുളച്ചോയെന്നു
ഞാന്‍ പരീക്ഷിച്ച കാലം
പൊരിവെയിലില്‍ കൊച്ചു
അരുവികളില്‍ ചൂണ്ട ലിട്ടു
നീ കുപ്പിയില്‍ സൂക്ഷിച്ച
മീനുകള്‍ക്ക് ജീവനുണ്ടോ
എന്നറിയാന്‍ ഞാനവയെ
മണല്‍പ്പരപ്പില്‍ നിരത്തിയിട്ട കാലം
എനിക്ക് കളിക്കാനായി
ഓടിയോടി നീ പിടിച്ചു
തുമ്പികളെ കൊണ്ട്
ഞാന്‍ കല്ലെടുപ്പിച്ച കാലം
തടാകത്തില്‍ നീന്തി നീ
തണ്ടോടിച്ച ആമ്പലുകളെ
കരുണ വറ്റിയ കണ്ണുകളോടെ
പിച്ചി ചീന്തിയെറിഞ്ഞ കാലം
നിന്റെ കടലാസ്സു തോണികളെ
തലകീഴായി മറിച്ചിട്ട കാലം
എന്നിട്ടും നീ പിടിച്ച
മിന്നാമിന്നികളെ മാത്രം
ഞാനൊന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല
ഓരോ രാവിലും ഞാനവയെ
നിനക്ക് വേണ്ടി ആകാശത്തിലേക്ക്
അഴിച്ചു വിടുന്നു
അവ നക്ഷത്രങ്ങളായി
നിന്നോട് മന്ത്രിക്കുന്നത്
ഇപ്പോഴും ഞാന്‍ നിന്നെ
സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് തന്നെയല്ലേ?
